Ανθελληνικόν

Προφανώς, ο Τσικληρόπουλος δεν με έχει γνωρίσει ποτέ.
Επίσης προφανές, ούτε κι εγώ.
Ας ήμουν η μοναδική Ελένη και θα τα δεχόμουν. Όλα. Ακόμα και το πόσο πολύ μοιάζω με εκείνη την Ελένη, την επικυρηγμένη ντε.
Κάνω ένα λάθος κι εγώ καθημερινά (δεν θα έπρεπε λόγω της ιδιότητας μου, αλλά επίσης λόγω της ιδιότητας μου επιβάλλεται, απο κάποιον, κάπου). Παίρνω το μακρόστενο χειριστήριο στο χέρι και κάνω κλίκ. Ίσως για να ξεφύγω λίγο απο την μαυρίλα, την αληθινή. Για αυτό άλλωστε επιζητούμε το ψεύτικο που και που. Ακόμα κι αν ξέρουμε ότι παραείναι ψεύτικο. Όπως με τις ταινίες που βλέπουμε στο σινεμά, και πιστεύουμε φεύγοντας πως θα μας σταματήσει στο δρόμο ο γόης Marlon Brando, ο οποίος θα μας έχει παρεπιπτόντως ερωτευθεί σφόδρα (μόνο και μόνο απο το περπάτημα) και θα καταλήξουμε ευτυχισμένοι σε κάποιο σπίτι στο λιβάδι με 3 κουτσούβελα παραμάσχαλα. Παροδική ψευδαίσθηση.
Σαν την τηλεόραση σε προεκλογική περίοδο ενα πράγμα. Και το "σαν" δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου, απλή παρΟΜΟΙΩΣΗ.
Απο το πρωί, και μιλάμε για πολύ πρωί, πριν καν περάσει ο γαλατάς απο τα πιο απομακρυσμένα χωριουδάκια και σηκωθεί η γιαγιά για τον τραχανά, τα κανάλια τιγκάρουν απο γραβάτες. Ενίοτε και απο καλσονάκια (το κραγιόν πάντοτε επιβάλεται στο μασκάρεμα).
Και μετά αρχίζει ο κινηματογράφος με διάφορες προβολές και σενάρια. Ενδεικτικά:
Κομεντί: "Είμαι ερωτευμένος με την παράταξή μου, πιστεύω πως ο δεσμός μας έχει πολύ μέλλον ακόμα"
Περιπέτεια: "Περάσαμε τόσα χρόνια σκληρού αγώνα, για το δίκιο του κάθε εργαζόμενου, τρέξαμε σε πλατείες, δάση, στις πιο απομακρυσμένες περιοχές για τον απλό πολίτη"
Κωμωδία: "Πιστεύω στην αυτοδυναμία της παράταξης"
Επιστημονική φαντασία: "Αύξηση μισθών"
Δράμα: "Μια μέρα άργησα σε μια ομιλία μου, γιατί βρήκα στο δρόμο ενα πληγωμένο σκυλί, δεν μπορούσα να το αφήσω εκεί!"
Αληθινές ιστορίες: "Αναλαμβάνω όλη την πολιτική ευθύνη, άλλωστε αυτό κάνω όλα αυτά τα χρόνια ΜΟΝΟΣ μου".
Και ενδιάμεσα απο όλα τα κομφόρ του σινεμά. Πασατέμπο στους πολίτες για το διάλειμμα. Ε και τα αυτόγραφα (και ενίοτε και τα φιλάκια) στα καμαρίνια πριν και μετά επιβάλλονται.
Και δεν λέω. Πάντοτε ήμουν λάτρης του καλού κινηματογράφου, καθόμουν με τις ώρες στη θέση μου και παρακολουθούσα χωρίς άχνα. Το cult και το trash όμως ποτέ μου δεν το άντεξα. Μου φέρνει εμετό. Είναι σαν να πηγαίνεις στο σινεμά για να δεις το "Πρόγευμα στο Τίφανις" και πέφτεις πάνω στο "Σπιρτόκουτο". (Οποιαδήποτε σύγκριση με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική).
Και οι πρωταγωνιστές. Απίστευτα δραματικοί, ακόμα και στις κωμωδίες. Όχι ατάλαντοι, μην παρεξηγηθούμε! Το καλό όμως για εμας που είμαστε απο έξω, θα είναι να μοιράζουν πρόγραμμα σε στάντ έξω απο το σινεμά της Βουλής για να ενημερωνόμαστε για το "τι Παίζει".
Δεν επιζητώ τίποτα, γιατί μου μάθανε έτσι. Απλά ανησυχώ. Για όλα. Βασικά για όλα αυτά που αλλάζουν. Για το πορτοφόλι μου και τα ιδανικά μου. Και τέλος πάντων, για να πω την αλήθεια, ποτέ μου δεν γούσταρα να ζω σε κόσμο που φτιάξαν άλλοι, μου αρέσει να ζω στον δικό μου, που είναι απόλυτα κλειστός και ιδιωτικός. Που τον έφτιαξα με τα δικά μου τούβλα και τη λάσπη. Κυρίως τη λάσπη.
Το γεύμα των εκλογών σερβίρεται ζεστό. Και έχουμε και λέμε. Έχει παστίτσιο, μακαρόνια με κιμά, κοτόπουλο με πατάτες και αυγά μάτια. Εμένα πάντως η όρεξη μου τραβάει κοκκινιστό! Τι; Δεν έχετε; Καλύτερα νηστική τότε. Συνήθισα.