Μέρες σαν τη σημερινή, αρνούμαι κατηγορηματικά να ξυπνήσω...
Ακούω τα πράγματα γύρω μου, τα αντιλαμβάνομαι να είναι ζωντανά, κι εγώ θέλω να παραμείνω στο μικρό μου θάνατο, τον ύπνο, λες και αν κρατήσω τα μάτια μου κλειστά θα καταφέρω να πεθάνω κιόλας.
Μα δεν βολεύομαι στο μικρό μου το κρεβάτι. Στριφογυρνάω σαν το διάολο, δεν κάνει για ήσυχο ύπνο. Μα να μου πεις και πότε έκανα εγώ ήσυχο ύπνο; Κάποτε, λίγο πριν τα έξι, και λίγο μετά τα δεκαεννιά...
Βόλεμα είναι όλη μας η ζωή κι εγώ είμαι ανήσυχη. Το παρελθόν, ένα βόλεμα, και το παρόν βόλεμα, κι ο έρωτας. Σύμβαση με νόμους και κανόνες. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Ή αν προτιμάτε μισό και μισό κάνουν ένα. Μαθηματικά.
Μα εγώ με τις πράξεις δεν ήμουν ποτέ καλή. Μου πήρε χρόνια να μάθω την προπαίδεια. Και έτσι έμαθα να μην ακολουθώ τα δάχτυλα, αλλά τη γλώσσα μου, και συνεπώς την καρδιά μου.
Η ανταμειβή μου δεν είναι το μέλλον. Είναι το παρόν. Όχι οι στιγμές που παρακαλάω να πεθάνω, οι άλλες. Οι τωρινές, οι χαμογελαστές. Και αυτές που δίνω...Δίνω...
Κι ας μην παίρνω. Η αγάπη πρέπει να είναι ανέξοδη, και ανιδιοτελής. Το να αγαπάς αυτόν που σε αγαπάει το κάνουν ακόμα και οι φοροεισπράκτορες. Κι εγώ πάντα ήθελα να ξεχωρίζω... Κι ας γυρνάω με τη μαθηματική ακρίβεια που τόσο απεχθάνομαι στο μηδέν. Δεν πειράζει. Μου δίνει το έναυσμα να φτάσω στο εκατό. Και θα φτάσω, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Έχω δρόμο, και δυνατά πόδια.
Ευχή και κατάρα η αγάπη μαζί.
Τα άνοιξα τα μάτια μου. Σηκώθηκα και απο το άβολο κρεβάτι. Τώρα θέλω μόνο να μπορώ να δώσω για να ζήσω (για να ξεγελάσω τον εαυτό μου να ζήσει).
Κι αν δεν θέλεις να πάρεις, απλά κλείσε την παλάμη σου. Εγώ θα σε κλείσω σε μια στιγμούλα μικρή όσο το παρόν σου το κενό. Και θα σε κρατήσω εκεί, κλεισμένο,
χωρίς ανάσα, ουρανό, κι αγάπη... Μέχρι να αποφασίσεις να παλέψεις για να βγείς.
Καλημέρα , δηλαδή Καληνύχτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου