Όχι ακόμα

Έχω κατεβάσει ένα μικρό παπλωματάκι. Ξέμεινε απο τις μέρες που έξω έκανε κρύο και χρειαζόσουν ζακέτα για να ανεχθείς να μείνεις ακίνητος. Αλλιώς στριφογυρνούσες στις στάσεις των λεωφορείων σαν το παιδί που του ταξαν και ανυπομονεί. Αυτό το πάπλωμα τώρα με ζεσταίνει. Μα αρνούμαι να το ξανανεβάσω στην ψηλή ντουλάπα, σκεπάζομαι ολόκληρη τις νύχτες και βράζω ξυπνώντας ιδρωμένη. Ακούσια συνήθεια σαν πολλές άλλες. Δεν μπορεί. Κάποτε θα ξανακάνει κρύο, σκέφτομαι και υπομένω τη βράση με ένα τρόπο αλλοπαρμένο. Φαντασιόπληκτη και φαντασμένη ήμουν πάντα όμως. Και φύσει ιδιότροπη.

Τα πρωινά ξυπνάω μες στον ιδρώτα, απο τα όνειρα μου και τρέχω σε καθρέφτες. Λες και εκείνοι θα αναιρέσουν την ασχήμια που έχω μέσα μου με μια όμορφη εικόνα. Κοιτάζομαι πάντοτε φευγαλέα. Άλλη ακούσια συνήθεια. Ίσα να δω πως υπάρχω και εξαφανίζομαι. Και ύστερα περπατώ σαν φάντασμα στο σπίτι. Στα μέρη που με ξέρουν και τα ξέρω. Κάποιες φορές και λίγο στο μπαλκόνι, φευγαλέα και εκεί, φοβάμαι μη συναντήσω κάποιο χαμόγελο. Τα τρέμω τα χαμόγελα, με θλίβουν ακόμα περισσότερο.


Σήμερα σκεφτόμουν τα όνειρα μου. Πολύ μεγάλη βλακεία. Τα όνειρα πρέπει να τα ακολουθείς και όχι να τα σκέφτεσαι. Έφτασα στο σημείο να τα αναθεωρώ όλα, για να χτίσω άλλα απο την αρχή, μα αλήθεια είναι τόσο έυκολο; Πηγαίνω συχνά στα μέρη του νου μου που με τρομάζουν. Μα πάντοτε εκεί είμαι μόνη. Δεν τα βλέπει κανένας άλλος. Κι αν τα δει, πρέπει να τον σκοτώσω. Και όχι δεν είναι σχήμα λόγου. Όποιος κοιτάξει κάτι άλλο πέρα απο την εικόνα μου πρέπει να πεθάνει. Όποιος δει το σχήμα του κορμιού μου εκείνα τα πρωινά που κοιτάζομαι φευγαλέα σε καθρέφτες δεν πρέπει να ζει μαζί μου. Το αρνούμαι αυτό γιατί είμαι βατή.

Μια φαντασμένη βατή. Που χει άλλο εαυτό όταν ντύνεται, κι άλλο όταν κυκλοφορεί σα φάντασμα στα γνωριμά της μονοπάτια με τις πιτζάμες και τα νυχτικά. Ξέρεις, συνήθως αποφεύγω να φοράω ρούχα. Είναι ο τρόπος μου για να νιώθω απόλυτα ελεύθερη όταν είμαι με τον εαυτό μου. Άλλωστε αυτός με ξέρει πολύ καλά. Μα μήπως κι εκείνος πρέπει να πεθάνει; Δεν είμαι τόσο δυνατή για κάτι τέτοιο.
Και στήνω τα όνειρα απο την αρχή.

Ονειρεύομαι μια μοναξιά, παρόμοια με τη δική μου, που να μη μοιάζει σε τίποτα με εμένα, και δεν θα την σκοτώσω το ορκίζομαι. Να αγαπήσω θέλω εαυτέ μου, όπως αγαπώ εσένα χωρίς όρια και χωρίς τέλος. Με το "ποτέ" στο "πάντα". Μπορώ;