Η Αθήνα. Η ομορφιά της στο νου μου συγκρίνεται μόνο με την απεραντοσύνη της. Και τις δυνατότητες της. Ατέλειωτη δηλαδή.
Το πρωί αρχίζει μαύρο. Στους ασφυκτικά γεμάτους διαδρόμους του νοσοκομείου, άνθρωποί περιφέρονται χωρίς σκοπό. Ασθενείς και οδοιπόροι. Μόνο αν στρέψεις το βλέμμα έξω απο το παράθυρο βλέπεις λίγο λευκό ουρανό. Μην κάνεις το λάθος όμως και κοιτάξεις κάτω. Απο τον όγδοο όροφο του κτιρίου με τους πράσινους τοίχους το έδαφος μοιάζει σαγηνευτικό. "Μπές μέσα θα πέσεις" μια γνώριμη αγαπημένη φωνή σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Αυτή που αρνείσαι γιατί είναι μαύρη. Κι όμως ο ουρανός είναι λευκός...
Το μεσημέρι τα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο. Εσύ κάθεσαι ανάσκελα στο κρεβάτι στη γνωστή σου θέση. Να κοιτάς το ταβάνι περιμένοντας να σου μιλήσει. Με τις ώρες. Με τα πόδια ψηλά ακουμπησμένα στον τοίχο, κάνοντας πως διαβάζεις. Και στο μυαλό σου γυρνάνε ευτυχισμένες στιγμές. Μόνο στιγμές και βλέμματα. Ψεύτικα κατα βάση. Τα σύνεφα έγιναν τώρα πολλά. Μια παρέα. Τα ζηλεύεις που δεν είναι μόνα τους, και χαίρεσαι, χαμογελάς σαν τα κοιτάς. Αναζητάς και εσύ το δικό σου σύννεφο για παρέα. Πίνετε γλυκά ποτά και χαμογελάτε αραδιάζοντας όνειρα σε ενα τραπέζι. Και μετά φεύγεις σα μοναχική νεφέλη που σέρνει την καταιγίδα...
Με ενα τσιγάρο ελαφρύ και λεπτό στο χέρι, και μουσική κατευθειαν στα αυτιά. Για να φτιάχνεις το δικό σου κόσμο μέσα στο κόσμο των άλλων. Αυτοί τρέχουν. Εσύ όχι. Αυτοί κλαίνε. Εσύ όχι.
Χαμογελάς κι άλλο και κάποιοι περαστικοί στο ανταποδίδουν. Άλλοι σε παίρνουν απο πίσω στριφογυρνώντας τις γλώσσες τους. Αυτούς τους προσπερνάς με το χαμόγελο πάντα στα χείλη. Νιώθεις μια ανάταση. Έτοιμη να κατακτήσεις τον κόσμο. Ακόμα κι αυτούς που σε βγάζουν απ τον δικό τους...
Δύναμη. Και ευτυχία. Στα πιο μικρά πράγματα. Στο πώς προπαθείς να τεντώσεις το σκοινί στο μπαλκόνι για να απλώσεις τα ρούχα. Στο σούπερ μάρκετ και το μπακάλικο. Στο τσιγάρο που δεν σβήνει με τη μια και θέλει να το πατήσεις. Στη μαμά που μαλώνει το παιδί της στο δρόμο. Στον άγνωστο που σου χαμογελάει στο τρόλει. Και στο μοναχικό σου κρεβάτι και παλτό. Τα μπέζ.
Η νύχτα είναι εδώ. Στο χαμόγελο σου που πάει να βγεί απο το στόμα σου και στα σ'αγαπώ που λές απλόχερα σε φίλους και γνωστούς. Ευτυχία το λένε. Εχεις καταφέρει να νιώθεις μια λευκή νύχτα μετά απο τη μάυρη μέρα.
Και τα σύννεφα στον ουρανό μαζέυτηκαν τώρα πολλά. Και είναι έτοιμα για συναυλία. Ακους την πρώτη δυνατή νότα. Γεμίζεις τη λευκή νύχτα με λευκό κρασί στο ποτήρι, και νότες μαζί με τις νότες των νεφελών που κάνουν μαζί μια παράφωνη συναυλία. Κλείνεις και τα μάτια σου και συνεπώς τα αυτιά σου.
Άλλωστε το πρωί πάλι μαύρο θα ξημερώσει...
Και με τον ήλιο να χει διαλύσει την "μουσική" παρέα.
Κόλαση ευτυχίας μέχρι την άλλη νύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου