Άγνοια κινδύνου

Η σημερινή ημέρα είναι μια αλλόκοτη Παρασκευή. Απο αυτές τις μουτρωμένες, τις μέρες που εγώ τις λέω απλώς φορτίο με μελάνι, στο χαρτί του ημερολογίου. Τίποτα σημαντικό. Μα ούτε και ασήμαντο. Βουβαμάρα, εκτός απο λίγα όνειρα και χαμόγελα σε ενα τραπέζι με 4 καρέκλες. Και τρείς.

Κι εγώ να ανησυχώ για σένα, αλλόκοτο πλάσμα με την αποκλίνουσα συμπεριφορά. Που δεν σε έχω ερωτευθεί, γιατί δεν κάνει, μα σε τρέμω σαν το ψαράκι το μικρό, που πιάνεται στα δίχτυα μαζί με τις φάλαινες. Και είναι άδικο να ξέρεις, να μην μπορείς να βγεις απο εκεί. Οι τρύπες είναι πολύ μεγάλες για το μέγεθος σου.

Ξέρω πως έχω άγνοια κινδύνου. Και εγώ, και το νεαρό αγόρι στα δεξιά μου. Παύλος. Ψηλός, γυμνασμένος, μελαχρινός. Με πράσινα μάτια και ένα σκουλαρικάκι μικρό στο δεξί του αυτί. Καπνίζει marlboro βαριά, και τρώει τιραμισού. Χαμογελάει συνέχεια. Παντελής άγνοια.

Θέλω να τον αρπάξω απο το χέρι, έστω απο το μανίκι, και να του πω στο αυτί: "Ξέρεις, κινδυνεύεις". Μα δεν αντέχω. Δεν του λέω κουβέντα. Και εκεί πάνω στην έξαρση μου την ευγενική αρχίζω και χαμογελάω κι εγώ. Με παρασύρει για λίγο και ξεχνάω την αλλόκοτη Παρασκευή μου. Βεβαίως ακόμα αλλόκοτη είναι. Ο Παύλος 23 και άνους. Χαμογελαστός άνους! Ένας χαμογελαστός ανόητος στο 617.

Πού ζείς, πού βρίσκεσαι, πού βαδίζεις; Ξυπνάς, κοιμάσαι, τρώς;
Κινδυνεύεις;
Εγώ να δεις πως κινδυνεύω.