Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Δεν

Δεν μπορώ να κρατώ άλλο τον εαυτό μου σφαλερό,
δεν το αντέχω κι είναι κρίμα.


Γύρω και παντού αγάπη. Μικρή και ανούσια. Για να
είμαι πιο ειλικρινής: Πολύ μικρή, και πολύ ανούσια.


Δεν ζήτησα τίποτα ποτέ μου, σαν άλλη Μπλάνς
Ντιμπουά, πάντοτε στηριζόμουν στην καλοσύνη.


Όχι των ξένων απαραίτητα. Άλλωστε και τους ξένους
μου νιώθω να τους αγαπώ.


Κι η μοναξιά, μια πλάνη...
Το κάνουμε όλοι. Όταν το γύρω δεν είναι όμορφο,
ανοίγουμε ενα κουτί και μπαίνουμε μέσα.
Αυτό είναι η μοναξιά. Δική μας θέληση και μόνο.


Μα εμένα δεν θα με βάλει τίποτα κάτω.
Για το κανείς, ας αμφιβάλλω λίγο ακόμα....


Δε θα λυγίσω και δεν θα σκύψω.
Οι άνθρωποι που γονατίζουν δίνουν την αφορμή
για να τους κλωτσήσουν.


Και έγω έχω μάθει να κλωτσάω. Και να αγαπάω.
Και τα δύο.

(Μα πάντα οι πιο μεγάλες νύχτες,
θα είναι αυτές που κλαίς και δεν σ'ακουν. Ίσως
γιατί έχεις κλειστά πατζούρια και πόρτα)
posted by /

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)